در نقد و بررسی حوادث تروریستی داعش در مجلس و حرم حضرت امام(ره)، کمتر تحلیلی دیدم از هر جناحی که به جز در نظر گرفتن بعد اتحاد و انسجام داخلی و تهییج غرور ملی با خاطرنشان کردن قدرت نظامی و امنیتی مان، یک تحلیل و نقد دقیق در مورد چرائی بروز این دو حادثه بکند.
امروز دومین قوه از قوای سه گانه ایران مورد حمله قرار می گیرد وبعضی وقت ها نجابت مردم و ایرانی ها با امنیت و اقتدار نظامی مان خلط می شود، امروز انتقاد وارده نه به وزارت اطلاعات است و نه به سپاه پاسداران یا نیروی حفاظت انصار سپاه، انتقاد وارده به بی توجهی و بی مبالاتی همه ی ماهاست وگرنه در یک کشور هشتاد میلیون نفری با این حجم مهاجرپذیری و این وسعت که از همه طرف در معرض تروریسم قرار گرفته است، حرکت یا حرکات اینگونه خیلی بعید و عجیب نیست ولی اینکه از بعد استراتژیک، مقر دومین قوه ی کشور مورد حمله قرار می گیرد تا حدی که بعضی از نمایندگان مجلس نیز به صراحت اعتراف کردند که علی رغم اینکه ما در صحن علنی به کارهای روزمره ی خود می پرداختیم ولی به نوعی در صحن حبس بودیم و… کمی دون شآن و اقتدار ملی ماست و تقریبا هر دلسوز انقلاب و کشور از این موضوع دل آزرده می گردد.
یاد داستان خرگوش و لاک پشت می افتم، آری قدرت و اقتدار ما به هیچ وجه با داعشیان حرامزاده قابل قیاس نیست ولی آنها شبانه روز در حال طراحی نقشه های شوم و تروریستی برای ضربه زدن به ما هستند و ما نیز با داشتن نیروهای غیور دفاعی و امنیتی در راه دفاع از کیان انقلاب و وطن از هیچ کوششی فروگذار نکرده ایم ولی شاید ما تمرکزمان را بر بیرون و مرزها گذاشته بودیم و باور نداشتیم که این حرامیان توان ورود و نفوذ به داخل کشور را داشته باشند.
هرچند اینان که طی چند سال گذشته بر این کوس می کوبیدند که ما را چه به داعش و سوریه؟! و مدافع حرم یعنی چه؟! امروز جواب سوالات خود را به روشنی دریافت می کنند؛ آری بهترین حمله ی ما دفاع در زمین حریف بود و این تاکتیک مناسب تا به امروز ما را از هرگونه تجاوز به دور نگه داشته است، درود بر شرف غیور مردان دلاور ما که الحق و الانصاف بسیار قوی ظاهر شدند. لیکن قلب دولت ایران، قطب قانونگذاری و قلب معنوی ما را نشانه گرفتند و ما خدایی ناکرده نباید سرمان را زیر برف فرو برده و احساس کنیم که واقعا چیز خاصی نبوده است، این ذکاوت و هوش بی پایان رهبر انقلاب بود که هنوز هیاهوی حمله فروکش نکرده بود با شهامت تمام و به جهت حفظ روحیه ی مردم و نظامیان و نیروهای غیور امنیتی کشور، اعلام نمودند که این ترقه بازی ها تاثیری در اراده ی ملت ایران ندارد ولی یقینا ایشان حتی از این حد نفوذ این بی صفت ها رنجیده اند.
اکنون و پس از طی چندین روز از این حوادث می بایست هشدار موجود را جدی بگیریم، چرا که تقریبا تمام تحلیل ها از جناح های مختلف حول مسئله اتحاد و دفاع از عملکردهای موجود بوده، چه آنانکه در دفاع از روحانی همگان را به پرهیز از انتقاد نمودن از سیاست های اعتدالی روحانی در مواجهه با جهان غرب ترقیب می کردند و می گفتند اگر مسئولیت امنیت این اماکن مورد حمله واقع شده به عهده ی دولت روحانی بود چه انتقادهایی که نمی شد و چه آنانکه در دفاع از عملکرد سپاه در داخل و خارج از مرزهای کشور کم نگذاشتند و به روحانی عتاب کردند که چرا به سپاه کم احترامی کرد که این چنین شد و… همه و همه بعد مغفول این حوادث تروریستی یعنی پر نمودن حفره های امنیتی را در نظر نگرفتند. بنابراین اقدام درباره ی این موضوع از سه بعد حائز اهمیت است؛ اول اینکه در اذهان مردم این سوال و احساس ترس از تکرار احتمالی اینگونه حوادث شکل گرفته است که باید از جنبه ی روان شناسی از بروز اختلال اضطراب پس از سانحه جلوگیری نمود و با اطمینان بخشی به جامعه در عدم تکرار حوادثی از این دست، احساسات مردم را ترمیم کرد.
و دوم همراه سازی جامعه ی بین الملل، شورای امنیت، اتحادیه اروپا و افکار عمومی جهان در محکومیت حوادث تروریستی در کشور و ارسال پیام مظلومیت ایران به جهان که در پیشبرد اهداف آتی ایران قطعا کارساز است.
و سوم جلوگیری از بروز پیدایش تفکرات تندرو و بعضا بسیار افراطی در کشور، چرا که اساس پیدایش و شکل گیری هسته های عضوگیری داعش در تمامی مناطق جهان، از طریق جذب ایدئولوژیک است و سپس تصرف به صورت حمله های مسلحانه به کشورها و این بیداری بیش از پیش ما را می طلبد.
