همراه باجوانان،همگام با آزمودگان

سخنان قصار،پندها واندرزهای که در باب جوانی وپیری بیان شده است را همه شنیده ایم و از جمله بارزترین آنها را می توان یکی از پندهای گهربار حضرت علی (ع)تلقی کرد؛ ” فرزندان ونسل جوان خود را محدود به آداب واخلاق خویش نسازید، زیرا زمان آنان غیراز شما خواهد بود” ویا گفته ی ژان ژاک روسو؛ ” جوانی،زمان فراگرفتن رموز عقل است و پیری هنگام عمل کردن بدین رموز ” ویا به نقل از حجازی ؛” افسوس که جوان نمی داند و پیر نمی تواند ” ، یا ازناپلئون آمده ؛” من همه چیز خود را به گرسنگی ها ومشقات ایام جوانیم مدیونم” و بسیاری ازجملات وآموزه هایی که کم نیستند.

ذکرمقدمه ی فوق از این باب بود که همگی اهمیت جوانی ونیروی عملی نهفته در آن وهمین طورنقش تجربه وآزمودگی را در انجام اموربه خوبی می دانیم ولی گاهاً پیش می اَید که درتصمیم سازی و بکارگیری ازمیان جوانان یا با تجربگان دچار افراط یا تفریط می شویم .از دیدگاه فکری و تجربی نیز ثابت شده است که نه بکارگیری محض جوانان موثر خواهد بود ونه به حاشیه راندن ایشان از صحنه ی تصمیم سازی ها واجرا درحوزه مملکت دارای ، بنابراین باتوجه به اینکه عمده جمعیت غالب کشور ما راجوانان تشکیل می دهند از دوحیث می توان این را یک فرصت ویا تهدید تلقی نمود ، فرصت از این بابت که بکارگیری نیروهای جوان و نخبه درسطوح مختلف تصمیم سازی ،اجرائی وعملیاتی می تواند راهگشای بسیاری ازمشکلات بی شمار همین قشر جوان و سایر اقشار باشد و تهدید از آن جنبه که اَزمودگان جامعه نیز به کنار رانده شوند وتصمیم های عین الساعه فراخور حال وبدون کارشناسی و یا انتصاب های بدون شایسته محوری ، رابطه ای و….صورت پذیرد .

ولی با جمع نمودن فرایند بردارهای جوانی وآزمودگی باهم می توان به نتایجی بی بدیل در سطح جامعه رسید .امروز نیاز ما دمیده شدن روح جوان درسطوح تصمیم سازی ، قانون گذاری و اجرائی کشوراست واین یک نیاز است که بدون هیچ اغراق می بایست سرلوحه کار ما قرارگیرد. لیکن تجلی این جوان گرایی زمانی نمود پیدا می کند که پشتوانه ی آن آزمودگان و با تجربگان کشور باشند وتمام تلاش ما نیز باید ثابت کردن این حقیقت باشدکه اگر بتوانیم با تدبیر و تعقل معجونی عملیاتی بسازیم که جوان بداند چه می کند و پیر بتواند انجام دهد آنچه را می داند ، توانسته ایم ریشه بسیاری از معضلات ومشکلات راسوزانده وموانع توسعه و پیشرفت پایدار را از پیش روی برداریم .